„Przypominam sobie pewien kawał, w którym mężczyzna jeżdżący codziennie środkiem komunikacji miejskiej do pracy myli autobusy i wsiada do innego. Okazuje się, że są nim przewożeni pacjenci jednej z placówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Gdy ten się orientuje, wśród jakich ludzi się znalazł, szybko zmierza w stronę kierowcy z jasnym komunikatem: „Proszę mnie wypuścić. Ja naprawdę nie jestem wariatem!” Na co prowadzący pojazd z anielską cierpliwością i nutą znudzenia w głosie odpowiada: „Jasne, Wy tu wszyscy tak gadacie”.”
„Wszelkiego rodzaju uzależnienia, w tym uzależnienie od hazardu, nieodłącznie kojarzą się z mężczyznami. To głównie mężczyznom przypisuje się tendencję do owych zachowań, kobiety w tym temacie traktowane są marginalnie. Jak to naprawdę jest ze skłonnościami do nałogu, czy płeć odgrywa w tym procesie jakąś rolę? A jeżeli tak, to jaką? Kto tak naprawdę jest bardziej podatny na używki? Czy w świecie nałogów panuje równouprawnienie? ”
„Gdyby zapytać kogoś, z jakim zaburzeniem psychicznym związany jest obniżony nastrój, to najpewniej odpowiedź brzmiałaby: z depresją. Rzeczywiście to właśnie ta jednostka najczęściej prowadzi do występowania u ludzi smutku, anhedonii i innych objawów zaburzeń depresyjnych. Powiedzieć jednak trzeba jedno – depresja niejedno ma imię. Jej rodzajów wyróżnia się bowiem nawet kilkanaście.”
„Czym różnią się od siebie psycholog, psychoterapeuta, psychiatra? Ludzie przeżywający obniżony nastrój, depresję, kryzys małżeński, ataki paniki, lęki, osoby uzależnione czasem nie wiedzą do kogo zwrócić się po pomoc. Terminologia psychologiczna wydaje się nieraz niezrozumiała, a podstawowe określenia i pojęcia bywają niewłaściwie rozróżniane.”
„Depresja to jedno z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych. Depresja, smutek, przygnębienie. Tych stanów doświadczył każdy wiele razy w życiu. Czy są to objawy depresji?”
„Jest godzina 5:00 rano. Dzwoni budzik. Spoglądasz kątem oka na wyświetlacz telefonu. „O matko, już trzeba wstawać” – to pierwsza myśl, jaka przychodzi ci do głowy. Do tego za oknem jest tak ciemno i mroźno. Wstajesz w pośpiechu, udajesz się do łazienki. W domu zaczyna unosić się zapach kawy z ekspresu. Śniadanie przygotowujesz z prędkością światła albo w ogóle nie jesz, bo czas nagli. Po domu chodzisz szybciej niż Robert Korzeniowski podczas olimpiady. Szybko wychodzisz na zewnątrz, wsiadasz do samochodu i jedziesz do pracy. W pracy, jak to zwykle bywa – wszystko na już, a najlepiej na wczoraj, w każdym razie byle szybko. Po pracy szybki obiad, szybki trening (byle zrobić), chwila czasu dla rodziny, szybkie spotkanie ze znajomymi, wszystko z zegarkiem w ręku (byle odhaczyć)… Stop! Wszystko szybko, szybciej i więcej, pędzisz coraz dalej od siebie samego i najbliższych… Jadłeś dziś śniadanie, ale nie pamiętasz jego smaku, jechałeś do pracy przez 29 minut, a nie pamiętasz drogi, pracowałeś przez 8 godzin, a niewiele pamiętasz z tego, o czym rozmawiałeś z klientami i kolegą z drugiej strony biurka, byłeś na treningu, a nie zwróciłeś uwagi, czy były chmury na niebie, czy raczej bezchmurne niebo, twój umysł zarejestrował tylko, że było chłodno. Nie zwróciłeś też uwagi, czy byłeś dostatecznie rozgrzany podczas biegu, a mięśnie wystarczająco rozluźnione. Czy zauważyłeś dziś osoby, z którymi mieszkasz, czy przebiegłeś przez kolejne pokoje swojego mieszkania niczym huragan Katrina, bo kolejne tysiąc spraw na głowie..? Czekaj, zaczekaj, stop, a dokąd właściwie ty tak pędzisz albo przed czym uciekasz? Czujesz, że to cię wypala, czujesz w sobie coraz bardziej narastający stres, wewnętrzne napięcie i frustrację. To twój system alarmowy podnosi wrzawę, ale go ignorujesz. W nocy nie możesz spać, od dwóch tygodni masz problemy z zasypianiem. Pamiętasz, ostatnio nawet znajomi pytali się ciebie, czy coś się stało, bo posmutniałeś, byłeś jakiś nieobecny? Co się stało? Czy po drodze nie zgubiłeś czegoś istotnego – wewnętrznej harmonii, radości z drobnych aktów życzliwości i chwili obecnej? A może wpadłeś w wir rat race (wyścigu szczurów) rodem z literatury Antoniego Kępińskiego…”
„Pytanie wydaje się oczywiste. Przecież doskonale wiemy, że choroby psychicznej zazwyczaj nie widać na zewnątrz (poza np. depresją, gdzie mogą występować samookaleczenia lub inne zaburzenia z uszkodzeniami ciała, ewentualnie trichotillomania, czyli wyrywanie i zjadanie znacznej ilości własnych włosów).”
„Małgorzata Kozłowska: – Już Seneka zwracał uwagę na pokrewieństwo między geniuszem a chorobą psychiczną. Na współczesnych widzach ogromne wrażenie zrobił film Rona Howarda o genialnym matematyku Johnie Nashu. Chorzy na schizofrenię to „piękne umysły”? Jolanta Chojnacka-Wójtowicz: – Schizofrenia nie omija geniuszy. Chorują zarówno osoby wybitne, przeciętne, jak i o obniżonym poziomie intelektualnym.”
„Był rok 1858. Brytyjski epidemiolog William Farr zebrał dane, z których wynikało, że istnieje zależność między stanem zdrowia a stanem cywilnym. Uczony postanowił zrobić badania na szeroką skalę. Wybrał do nich Francuzów. Podzielił badanych na trzy grupy: osoby będące w małżeństwie, wdowców oraz osoby żyjące w celibacie. Pierwsze spostrzeżenia się potwierdziły. Średnia długość życia małżonków była wyraźnie wyższa niż kawalerów i panien. Najkrócej i w słabym zdrowiu żyli wdowcy. To była pierwsza tak poważna praca opisująca zależności małżeństwa i zdrowia.”
„To miało przyjść. Koleżanki zapewniały, że tak się z czasem stanie. Partner – jeszcze gdy była w ciąży – mówił, że matka zaczyna kochać dziecko, jak tylko je zobaczy. Potem, że gdy ono zaczyna się uśmiechać. Potem przestał o tym z nią rozmawiać. Po czterech latach od urodzenia córki ona wciąż żałuje, że jej dziecko jest. Karmi je, prowadzi do przedszkola, wychowuje, ale chciałaby, żeby córka zniknęła. Nie chce sobie z tym radzić. Ani słuchać, że będzie dobrze. Poszła kiedyś do specjalisty. Ten żadnych odstępstw od normy nie znalazł.”
Psycholog 